Muzeum Miasta Łodzi dla edukacji – Galeria Mistrzów Polskich

Wstęp

Nikogo nie dziwi oczekiwanie, praktycznie wszystkich środowisk społecznych, że system edukacji zbudowany w konkretnym kraju powinien przygotowywać młodych ludzi do ich przyszłego funkcjonowania na rynku pracy w tymże kraju. Polska nie jest tu wyjątkiem. Nie trzeba wielkiej przenikliwości żeby dostrzec, iż zmieniające się technologie wytwarzania niezbędnych ludziom produktów, nowe technologie komunikowania się, gromadzenia i selekcji informacji wymagają zyskiwania nowych kwalifikacji przez wchodzącą w „obieg pracy” młodzież. Jednocześnie nie tylko wśród przedstawicieli „starej szkoły” coraz bardziej powszechna jest świadomość, że edukacja w przypadku uczenia się w młodym wieku to także budowanie osobowości, a w przypadku „edukacji przez całe życie” to także utrwalanie i rozwijanie pozytywnych cech przez ludzi dorosłych.

W polskim systemie oświaty, przynajmniej tym „objętym” stosowną ustawą, jeszcze nie niewiele mówi się o edukowaniu dorosłych. Przynajmniej o tym, które ma służyć nie tylko uzupełnianiu braków w wykształceniu, powstałych z różnych powodów, ale o tym, które służy rozwijaniu człowieczeństwa. Nie oznacza to jednak, że ośrodki powołane do krzewienia postaw innowacyjnych wśród nauczycieli, do budowania nowych modeli edukacyjnych, nie są aktywne i na tym, określonym wyżej obszarze. Łódzkie Centrum Doskonalenia Nauczycieli i Kształcenia Praktycznego jest właśnie przykładem takiej placówki, która nie tylko samodzielnie prowadzi działania innowacyjne, ale i współpracuje w tym zakresie z innymi instytucjami o zasięgu lokalnym, regionalnym i krajowym.

Niniejsza publikacja jest bardzo pozytywnym przykładem takiej współpracy. Nie będę oczywiście omawiał całej jej zawartości. Czytelnik może ją poznać zaglądając do spisu treści. Jednak jest element, który koniecznie trzeba podkreślić i z satysfakcją to robię. Nazwę go bardzo ogólnie – regionalizm. Z przyzwyczajenia tak nazywa się dziedzinę, w skład której wchodzą opisy warunków geograficznych, historycznych, ale także demograficznych, gospodarczych itp. odnoszące się do pewnego obszaru istniejącego w określonych granicach administracyjnych, ale także funkcjonującego w powszechnej świadomości. Nie można tu pominąć także zdarzającej się pewnej nieprawidłowości polegającej na zamiennym używaniu pojęcia – prowincjonalizm –  o raczej negatywnej konotacji. Zdecydowanie jednak postrzeganie regionalizmu, zwłaszcza w ostatnim czasie, jest jak najbardziej pozytywnie. Coraz częściej łączy się je z procesem budowania kapitału społecznego ukierunkowanego na konstruktywne relacje między indywidualnymi osobami związanymi z konkretnym regionem, ale i organizacjami zrzeszającymi w różnej formie te osoby. Taki właśnie charakter mają relacje występujące między dwiema organizacjami społecznymi: Muzeum Miasta Łodzi i Łódzkim Centrum Doskonalenia Nauczycieli i Kształcenia Praktycznego. Mogę stwierdzić – konkretni ludzie związani z tymi instytucjami mieli wolę współpracy, razem określili jej formy i podjęli się ich zrealizowania. Impulsem wytworzenia więzi było otwarcie w Muzeum nowej, stałej wystawy obrazów „Galerii mistrzów polskich” a efektem wspólnych działań jest zebrany w niniejszym opracowaniu szereg scenariuszy lekcji i innych projektów zajęć edukacyjnych przeznaczonych dla uczących się w placówkach różnych szczebli. Nauczyciele z Łodzi i regionu otrzymują ciekawą propozycję do wykorzystania w pracy z młodzieżą ukierunkowanej na ukształtowanie u niej dumy płynącej z poczucia więzi z naszą Łodzią i naszym Regionem Łódzkim.      

                                   Piotr Machlański                                       Janusz Moos